نعمتِ بی حد و اندازه!

من همسری دارم که دلش به وسعته آسمونه خداست، من همسری دارم که مهربونیاش تجلیِ رحمانیتِ خالق بی نظیرشه. همسر من اخلاق خوبش مختص یه وقتای خاصی نیست؛ اون حتی وقتایی که -خدایی نکرده- تو بدترین شرایط روحی هم باشه، اخلاقش همون اخلاقِ بی نظیرِ همیشست. من هر چقدر هم که واسه بزرگیِ این نعمتی که خدای خوبم بهم داده شاکرش باشم، بازم کمه...

صالح جان، منو ببخش که گاهی اذیتت میکنم، بهونه می گیرم، غر میزنم، الکی الکی ناراحت میشم و عوضش تو همیشه با چشمای قشنگ و مهربونیات، منو غرق میکنی تو خوشبختی. از هرجا و هر کسی هم که دلگیر و ناراحت باشم، یک لحظه نگاه کردن به تو همشُ از ذهن و دلم محو میکنه...

عشقِ من امروز واسم یه کادوی خوشگل خرید، ست گردنبند و گوشواره؛ خیلی نازه و خیلی دوسش دارم. نه صرفاً به خاطر اینکه خودش خوشگله،نه! واسه اینکه دستایی اینارو به من دادن که همه ی دنیا هیچه در برابرِ گرماشون...

"من همسری دارم که یک تار موشو با دنیا عوض نمی کنم..."

خدایا! با تمام وجود ازت میخوام، به لطف و جود و کرمِ خودت، روز به روز به شدتِ عشق و علاقه ی ما به هم و در نتیجه به خودت اضافه کنی و صالحم رو برام حفظ کنی...